Okres po roku 2004, kiedy rolnictwo polskie objęte zostało instrumentami Wspólnej Polityki Rolnej dzięki integracji naszego kraju ze strukturami Unii Europejskiej, był okresem najbardziej znaczących i głębokich przemian w sektorze rolnym, równie istotnych co urynkowienie i prywatyzacja tego sektora zapoczątkowane w latach 90. ubiegłego wieku.
Przejęcie celów i zasad Wspólnej Polityki Rolnej oznaczało z jednej strony objęcie polskiego rolnictwa wsparciem finansowym z budżetu UE, z drugiej natomiast konieczność uruchomienia procesów dostosowawczych związanych z przyjęciem wspólnotowych regulacji prawnych dotyczących obowiązujących w UE standardów sanitarno-weterynaryjnych, wymogów ochrony środowiska przyrodniczego, a także regulacji związanych z organizacją rynków rolnych, w tym zasad interwencji i skupu produktów rolnych, limitowania produkcji, modernizacji systemu doradztwa rolniczego oraz tworzenia otoczenia instytucjonalnego biznesu rolnego. Zniesione zostały również bariery w handlu zagranicznym produktami rolnospożywczymi z krajami UE, co w decydującym stopniu wpłynęło na dodatnie i wzrastające saldo handlu zagranicznego tych produktów.