Książka jest poszukiwaniem wzajemnych odniesień i wyjaśnień, weryfikacją ",kompatybilności", pomiędzy dorobkiem i warsztatem humanistyki, jej teoriami, mapami pojęciowymi i słownikami a płynnymi, znajdującymi się w stanie nieustannej remediacji bytami cyfrowego uniwersum technokulturowego. Na tym tle stawia pytanie o kondycję postmedialną, czyli status centralnej dla wiedzy o kulturze komunikacji kategorii medium/mediacje w konfrontacji z cyfrowym kodem i bazami danych. ",Postmedia...", mają wszelkie walory po temu, aby stać się książką ważną dla polskiej humanistyki w ogóle, porządek medioznawczy został w niej bezkolizyjnie włączony w paradygmat dyskursów i nauk humanistycznych jako nieuchronny dla współczesnej kultury standard. Nie trop poboczny czy aneks do jakiegoś dyskursu czy nurtu wiodącego w humanistyce, ale nieodzowny dla niej styl uprawiania wiedzy w epoce mediów cyfrowych.