Tytuł: Leczenie rumiankiem
Autor: Kostina Lidia
Wydanie: 1
Rok: 2019
Format: 14.5x20.5cm
Stron: 160
ISBN: 9788376491875
Czy rozmowa na temat tak pospolitej rośliny jak RUMIANEK może wydać się interesująca? Odpowiedź na to pytanie pozostawimy PAŃSTWU. Niemniej jednak, nie mamy żadnych wątpliwości, że ta rozmowa przyniesie korzyści, ponieważ nawet ci, którzy mają niewielką wiedzę na temat ziół, znajdą tutaj dokładne informacje, na przykład:
- jak odróżnić rumianek pospolity od rumianku bezwonnego
- niektóre szczegóły dotyczące przepisów i sposobów parzenia
- stare przepisy ze spiżarni znachorów
- wiele przepisów z rumiankiem
W wielu podręcznikach na temat roślin leczniczych napisano:
„20 g suszonych kwiatów zalać 200 g wrzącej wody, gotować przez 5 minut i pozostawić na 4 godziny.”
Gotowanie rumianku jest nie tylko niepożądane, ale wręcz nie wolno tego robić, zwłaszcza przez pięć minut, ponieważ główny składnik aktywny, chamazulen, szybko się w nim rozpada. To właśnie jego obecność odróżnia rumianek apteczny od innych nieleczniczych odmian. Przykładem jest rumianek bezwonny o zielonkawych kwiatach bez płatków, który przybył do nas z Kanady. W niektórych przypadkach stosowany jest on do celów leczniczych, ale nie ma chamazulenu.
Rumianek należy parzyć jak herbatę lub podgrzewać w gorącym piekarniku, nie gotując. Ponadto dawka wskazana w przepisie jest wątpliwa. Jeśli się nią sugerować i odmierzyć 20 g suszonych kwiatów na wadze, wtedy 200 g wrzącej wody wystarczy zaledwie na ich zamoczenie. O gotowaniu przez pięć minut możemy zapomnieć – papka murowana!
Zwyczajowo w szklance wrzątku parzy się małą łyżeczkę rumianku, odstawia się ten napar na godzinę w ciepłe miejsce, i następnie pije się jeszcze gorący napar. Co ważne, napar przygotowuje się za każdym razem na świeżo.
Wywary z niego stosowano przeciwko zapaleniu przewodu pokarmowego i jako środek napotny przy przeziębieniu. Rumianek był także stosowany jako środek żółciopędny, ale głównie przeznaczony był do płukania, przemyć i okładów. W podręcznikach ludowych uzdrowicieli tamtych czasów znajduje się taki przepis: „Komu dokucza ból gardła, niech weźmie szklankę chudego mleka, szklankę wody i po jednej szczypcie rumianku, kwiatu lipy i czarnego bzu - wszystko wymieszaj, zagotuj, przecedź przez szmatkę, schłodź i pij zamiast herbaty. ”
- jak odróżnić rumianek pospolity od rumianku bezwonnego
- niektóre szczegóły dotyczące przepisów i sposobów parzenia
- stare przepisy ze spiżarni znachorów
- wiele przepisów z rumiankiem
W wielu podręcznikach na temat roślin leczniczych napisano:
„20 g suszonych kwiatów zalać 200 g wrzącej wody, gotować przez 5 minut i pozostawić na 4 godziny.”
Gotowanie rumianku jest nie tylko niepożądane, ale wręcz nie wolno tego robić, zwłaszcza przez pięć minut, ponieważ główny składnik aktywny, chamazulen, szybko się w nim rozpada. To właśnie jego obecność odróżnia rumianek apteczny od innych nieleczniczych odmian. Przykładem jest rumianek bezwonny o zielonkawych kwiatach bez płatków, który przybył do nas z Kanady. W niektórych przypadkach stosowany jest on do celów leczniczych, ale nie ma chamazulenu.
Rumianek należy parzyć jak herbatę lub podgrzewać w gorącym piekarniku, nie gotując. Ponadto dawka wskazana w przepisie jest wątpliwa. Jeśli się nią sugerować i odmierzyć 20 g suszonych kwiatów na wadze, wtedy 200 g wrzącej wody wystarczy zaledwie na ich zamoczenie. O gotowaniu przez pięć minut możemy zapomnieć – papka murowana!
Zwyczajowo w szklance wrzątku parzy się małą łyżeczkę rumianku, odstawia się ten napar na godzinę w ciepłe miejsce, i następnie pije się jeszcze gorący napar. Co ważne, napar przygotowuje się za każdym razem na świeżo.
Wywary z niego stosowano przeciwko zapaleniu przewodu pokarmowego i jako środek napotny przy przeziębieniu. Rumianek był także stosowany jako środek żółciopędny, ale głównie przeznaczony był do płukania, przemyć i okładów. W podręcznikach ludowych uzdrowicieli tamtych czasów znajduje się taki przepis: „Komu dokucza ból gardła, niech weźmie szklankę chudego mleka, szklankę wody i po jednej szczypcie rumianku, kwiatu lipy i czarnego bzu - wszystko wymieszaj, zagotuj, przecedź przez szmatkę, schłodź i pij zamiast herbaty. ”