Fizjoterapia w zachowawczym leczeniu nietrzymania moczu u kobiet

W rozwoju polskiej fizjoterapii można zauważyć, że w ostatnich latach rośnie zainteresowanie metodami fizykalnymi stosowanymi w leczeniu nietrzymania moczu. Problem nietrzymania moczu nie jest nowy, ale wraz z rosnącą wiedzą we współczesnym społeczeństwie na temat zdrowia i metod leczenia rosną też oczekiwania pacjentów i nadzieje na skuteczną terapię. Zauważalna jest zmiana wśród kobiet, które coraz odważniej mówią o swoich dolegliwościach i trudnościach w uzyskaniu pomocy. Wyjście poza tabu, jakim przez wiele lat było nietrzymanie moczu, jest już dużym krokiem na drodze terapii, lecz na kolejnych etapach leczenia kobiecie w Polsce nie jest łatwo. Problemem nietrzymania moczu może zajmować się lekarz opieki podstawowej, specjalności ginekologii oraz urologii. Różnorodność objawów w następstwie zamian patologicznych w układzie moczowo-płciowym wymaga dokładnej diagnostyki, a następnie planowanego i długotrwałego leczenia. Sposób leczenia jes tuzależniony od typu nietrzymania moczu. Aktualne trendy diagnostyki i leczenia nietrzymania, w tym moczu, prezentowane w dokumentach m.in. International ContinenceSociety (ICS) (Abrams et al., 2010), a za nimi przez Polskie Towarzystwo Ginekologiczne, rekomendują w postępowaniu diagnostyczno-terapeutycznym na wstępnym etapie, w zależności od złożoności wywiadu, wdrożenie leczenia zachowawczego, w tym fizjoterapii nietrzymania moczu u kobiet. Do metod zachowawczych należy zaliczyć terapię behawioralną, czyli zmianę zachowań mających wpływ na trzymanie moczu, ćwiczenia mięśni dna miednicy w połączeniu lub nie z metodą sprzężenia zwrotnego (biofeedback) oraz fizykoterapię (np. elektrostymulacja). Gałąź fizjoterapii w przypadku nietrzymania moczu w Polsce jest jeszcze słabo rozwinięta. Fizjoterapia wymaga stosowania przez długi okres (około 3 miesięcy) oraz kontaktów z fizjoterapeutą, a to podnosi koszty już na wstępnym etapie leczenia. Do uzyskania właściwego poziomu procesu fizjoterapiinie wystarcza ustna bądź pisemna instrukcja ani też jednorazowe spotkanie ze specjalistą (Brostrom S., &Lose G., 2008). Uprzywilejowane są pacjentki mieszkające w pobliżu dużych placówek leczniczych, które mogą dojeżdżać na terapię, lecz największe ograniczenia, jakie napotyka pacjent, są związane z brakiem spójności strategii terapeutycznej. Słabo rozpowszechniony jest również system profilaktyki nietrzymania moczu, choć wykazano, że zmiana stylu życia i regularne ćwiczenia mięśni dna miednicy przyczyniają się do zmniejszenia występowania nietrzymania moczu w czasie ciąży i po porodzie (Boyle et al., 2014).